Ama Müzik İyidir

“Müzik ruhun gıdasıdır” sözü şu hayatta en çok önemsediğim cümleler arasındadır. “Madem çok mutluyum hemen bir şarkı dinlemeliyim; madem moralim bozuk, o halde niçin notalarla haykırmıyorum ki mutsuzluğumu?” şeklinde içsel düşüncelerle hemen müzik dinlemeye verebilirim kendimi. Kimi zaman da “Ne iyiyim ne kötüyüm, nötrüm duygusal anlamda, o zaman müzik dinleme zamanı geldi” diye kendimi kandırdığım olabiliyor.

Kendimi bilmeye başladığımdan beri bir şeyler çalınır hep kulağımda. Acaba bir şarkı sayesinde mi kendimi bilmeye başladım? Herkesin hakkında “İşte o andan sonra bambaşka bir insan oldu” diye hikayeleri varken; eğer benim için “O şarkıyı duyduktan sonra Erdem insana benzedi” şeklinde laflar söyleniyorsa gerçekten gücenirim.

Galiba ilk hoşuma giden şarkı Susam Sokağı’nda duyduğum bir şeydi. Yarım yamalak bir Türkçe’yle de eşlik etmeye çalışmışımdır mutlaka. Şarkı kendine o kadar çok bağlamıştı ki Susam Sokağı’na karşı platonik bir aşk beslemeye başlamıştım. Susam Sokağı’nın olmadığı zamanlarda mini bir depresyona giriyor, anarşist bir ruha sahipmişim gibi davranıyordum; işte evin içinde tepinmeler falan.

Sonra Ninja Kaplumbağalar girdi hayatıma ve bu kez de
“Tiineyç mutant ninja törtıls
Tiineyç mutant ninja törtıls
Tiineyç mutant ninja törtıls
Her yerde onlar
Mega tank”
sözleri hayatımın anlamı oldu. Zaten herkesin kendine göre bir Ninja Kaplumbağalar jenerik müziği ve sözleri vardı. “Herkes o anki psikolojisi ile canı nasıl isterse öyle söylüyordu sözleri” demek isterdim ama “Mega Tank” ifadesi ile ne anlamsız ne anlaşılmaz bir psikoloji örneği koyarım ortaya, tahmin etmek istemiyorum.

Sertab Erener’in yamalı bir hırka ve yırtık pırtık bir blue jean ile parka gitmeyi önerdiği yıllar benim için bir geçiş dönemi olmuştu. Artık çizgi film şarkıları beni kesmiyor ve okula da başladığım için “belki bir faydası olur” düşüncesiyle Barış Manço ile birlikte sırasıyla A, Y ve I harflerini söyleyip onları birleştirerek okuyordum.

İlkokuldayken müzik derslerinde sırayla tahtaya kalkıp şarkı söylerdik ama bu dönemdeki repertuarımı buraya yazarsam herkesle iletişimimi koparmak zorunda kalırım ve şu sıralar özellikle konuşmak istediğim insanlar varken bunu yapmayı göze alamıyorum. Yanlış bir şekilde tanınmak istemem.

Liseye başlayacağım dönemde, duyduğum bir şarkı sayesinde “Evet, Rock müzik benim için hayatımın odak noktası haline geldi şu an” dedim. O günden beri de öyle devam ederim. Defterlerimin kenarlarına “Hell yeahh” yazar dururum. Tabii ki bu kadar vahim değil durum ama bu tarz müzikler dinlememe rağmen “Dur bi gitar çalayım, bateriyle içimdeki öfkeyi dışarıya vurayım” gibi düşüncelerim olmadı. Tabii lisede, hazırlıktayken “Ben Rock dinliyorum” diyip bir yandan da elindeki flütle Çanakkale Türküsü’nü çalarsan enstrümanlara çok sıcak yaklaşmayabilirsin.

Bir de lisedeyken Edebiyat dersinde, hocanın, “Ne tür müzik dinliyorsunuz?” sorusuna (Nasıl geyik bir dersse) verdiğim cevaba (Rock falan) “Nasıl yani Batı tarzı müzik mi?” diye tepki vermesi; benim “Evet” demem; hocanın “He Mozart falan yani?” demesi; benim, bu ilginç çıkarımı algılayamayan beynimde açılan bir geçitten yararlanıp “Evet evet” diye cevap vermem. Sıraya oturunca “Bi dk lan ben ne dedim!” diye sayıklamam. Koskoca sınıfta “Klasik müzik dinliyorum ben, sizin gibi sığ değilim olum” gibi bir imaj oluşturmaya çalışmışım havası yaratmış olmam. Bu da böyle bir anımdır.

Üniversiteye de başlayınca her gün yolda beş saat falan kaybettiğimi fark edip, “Bu kaybı neden müzik dinleyerek değerlendirmiyorum ki?” düşüncesi geldi aklıma ve bu düşünce yüzünden her olaydan çıkar sağlamaya çalışıyormuşum gibi hissetsem de kendimi, mp3 player vücuduma yapışık bir şey oldu. Hala da yapışıktır.

Bugün yolda Muse’dan Time is Running Out dinlerken gözlerimin önünden geçti müzik geçmişim, bir film şeridi gibi. Film şeridinden esinlenip kulağımdaki şarkıya klip çekmeye başladım sonra. Rolleri dağıtmakta sıkıntı çekmedim.


Yazı biterken çalıyordu: http://fizy.com/#s/3w9pvt
Çok kullanışlı bakınız: Time is Running Out - http://fizy.com/#s/16wqma